bij afwezigheid van onze redacteur van de NRC...

De familie Korkmaz

Onze tent neerzetten, matjes uitrollen en slapen was het enige wat we na een enorm zware dag nog wilden en toen belden we aan bij de familie Korkmaz. Ali, de oudste zoon en beheerder van het familierestaurant aan de weg waar we toevallig langs fietsten, vraagt ons binnen voor de thee. Al gauw hebben we voor elkaar dat we de tent op het lager gelegen terras aan de zijkant van het restaurant mogen opzetten.

We staan op het punt om in de slaapzak te kruipen als we worden geroepen. Ali, staat voor de tent met een grote, bontgekleurde deken: we zouden het in zo'n tent maar koud hebben. Op het bovengelegen plaatsje bij het restaurant staat de moeder van Ali, Güllü, toe te kijken. Na een paar tellen heeft ze genoeg gezien en spoort ons aan uit de tent te komen en mee te lopen naar de schuur verderop. Het gaat vannacht regenen en in een tent zouden we maar nat worden. Al onze pogingen om uit te leggen dat we heel warme slaapzakken bij ons hebben en dat zo'n Vaude-tent waterdicht is mogen niet baten: we moeten verkassen.

In de tussentijd is Ali's broer Necati aangekomen met de vijf kinderen die de familie rijk is. We maken kennis en worden door oma Güllü meegesleept naar het familiehuis wat achter de hazelnootplantage bij het restaurant verscholen ligt. Uitgebreid zien we de moestuin waar de familie haar eigen groente verbouwd.

Na de rondleiding worden we gevraagd de avond bij de familie in het huis door te brengen en de tent in te pakken. "Nee" zeggen is geen optie en omdt we geraakt zijn door de vriendelijkheid en de liefde van binnen deze familie lopen we met zijn allen terug naar de weg om onze tent in te pakken.

Iedereen helpt mee en nadat we bij de voordeur onze schoenen uitgetrokken en onze spullen gestald hebben, betreden we het huis. Overal liggen vrolijk gekleurde tapijten en in de woonkamer is het bloedheet door de kolenkachel.

De vrouwen van Ali en Necati schenken thee en we proberen met de woordenlijst uit de Lonely Planet van Turkije een converstatie te beginnen. De meegebrachte foto's van familie en vrienden vinden gretig aftrek en de gehele familiegeschiedenis moet uit de doeken worden gedaan.

Na een tijdje wordt een tafeltje naar onze bank gerold en krijgen we een bord met aardappelen in saus, een bord rijst en een bord Turkse ravioli voorgeschoteld. Even later verschijnt nog een gezamenlijke schaal brood en een bord salade. Necati vergezeld ons terwijl verder iedereen naar de keuken verdwijnt. In de Lonely Planet hebben we gelezen dat het onfatsoenlijk is om in Turkije je bord niet leeg te eten en een uitdaging wach ons. Het eten is verukkelijk en na zo'n dag afzien krijgen we ( met toch ietwat moeite) alle borden en zelfs het later verschijnende toetje op.

De thee wordt geserveerd en om 0:55 vraagt oma of we niet willen slapen. We knikken instemmend en worden naar een slaapkamer geleidt. Het blijkt dat Necati en zijn vrouw de slaapkamer voor de bank verruild hebben om ons te kunnen laten slapen. Ons tegenstribbelen wordt niet geaccpeteerd en we worden gevraagd of we willen douchen. We proberen duidelijk te maken dat dat niet nodig is om de vrouwen (de mannen zijn inmiddels afgetaaid en de kinderen liggen al lang te slapen) niet nog meer werk te verschaffen. De vrouw van Necati laat ons de douche toch zien en maant ons om ons uit te kleden. We weten inmiddels dat meegaan de beste optie is en een moment later worden we vakkundig onder de douche schoongeboend. Oma heeft in de woonkmaer de pyjama's bij de kachel klaargelegd en nadat ons haar gekamd is liggen we dan eindelijk in bed te genieten van onze eerste echte Turkse avond.

We lopen samen de avond opnieuw langs en vragen ons af of het echt gebeurd is. Wat kan gastvrıjheid soms overdonderd indrukwekkend zijn.