Wanneer gaan we nou?

Nog steeds vragen mensen ons of we nu echt gaan. Maar met diverse virussen in ons lijf gespoten, contracten met krant (NRC Next) en fietsblad (Bike and Trekking) bijna in ons bezit, een deal met Koga Miyata (wisten jullie trouwens dat dit een oer-Hollands fietsmerk is?) en de oplopende stress en paklijsten, is er wat ons betreft geen weg meer terug. 22 maart dus, niet omdat dan ons vliegtuig om 8.40 am vertrekt vanaf schiphol, maar gewoon omdat ons dat een mooie dag lijkt om weg te fietsen vanuit ergens in Amsterdam.

Tot die tijd is er in ieder geval nog een hoop te doen. Zo moet Marjolein haar enorme stapel met boeken over de gehele route nog doorspitten en probeert Julie haar carriere in de filmwereld nog snel even veilig te stellen voor vertrek. Eind februari gaat onze grote fietsvriend Eric Schuijt van de vakantiefietser ons tot in de details uitleggen hoe we onderweg onze fiets binnestebuiten kunnen keren wanneer net dat ene moertje in die Rohloff naaf iets moet worden aangedraaid.

Maar met de hulp van al onze nieuwe vrienden (Hamid van de Iranian Embassy, Janne van de groningen studenten televisie, David van Stantours, Eric de vakantiefietser, Remmelt de redacteur, Frank de Koga-man enz, enz) en de sjoplijst in ons bezit, is er niks meer wat ons nog tegenhoud...

De Garmin Edge 705HR, wat een tof apparaat. Dit ding meet alles, maar dan ook werkelijk alles wat er op, aan of naast je fiets gebeurd. Bij het bekijken van de folder hebben we meteen een sponsorvoorstel gestuurd. Wat vooral handig is de routeplanner, ideaal voor ons dus. Veel mensen verklaren ons voor gek als we vertellen dan we toch liever met een kaart fietsen, een beetje nostalgie zo te zeggen. Orienteren aan de omgeving en dan al ruziemakend besluiten links te gaan in plaats van rechts. Een Karin, Coby of ander zwoel klinkende vrouw die je, terwijl je een berg met 60 km/u afsuist vertelt dat je over 400 meter links moet is toch een wat andere gewaarwording en dat idyllisch landschap waar je alleen de 'stilte' hoort, wordt ietwat ruw verstoord indien diezelfde vrouw vertelt dat je nu echt hier rechts moet. Waar hebben we in de middle of nowhere eigenlijk een routeplanner voor nodig? Bij het zoeken naar kaarten van de route Turkije-China kwamen opvallend weinig kaarten van Iran en Centraal-Azie boven. De dienstdoende winkelhulp vertelde dat de kaartenwinkel, naast die ene kaart van heel Centraal-Azie (schaal 1:2.000.000), zeg grof geschat vier keer Europa, nog wel wat gedetailleerdere kaarten had. Stafkaarten die door de luchtmacht worden gebruikt, echter zonder wegen. Bij het zien van mijn teleurgestelde blik, reageerde de winkelhulp: "Ach, je kan wel een kaart met een grotere schaal zoeken, maar meer wegen zijn er toch niet..". Zit je daar dus, in Turkmenistan, op een van de 10 wegen die het land heeft, blijk je dus vrij weinig aan je fietscomputer te hebben. Bij het horen van dit nieuws hebben we dus meteen de kaarten van Turkije, Iran en Centraal-Azie aangeschaft en zijn we zelf aan het plannen geslagen. Om een beetje op koers te blijven gebruik je een lange stok of roeiriem. Alle kaarten uitleggen, Mayo bij de eettafel in Istanbul en Juul aan de grens bij Iran voor de TV. Beetje voor beetje komen de namen van afgelegen dorpen voorbij op voor wat nu dragelijke dagafstanden lijken. Hoe verder we op de kaart komen, hoe onuitsprekelijker de namen worden. Bij iedere Lonely Planet die je openslaat vinden we toch weer iets leuks in elk gehucht en inmiddels lijkt het ondoenlijk om alles te zien in zo'n korte tijd. Een wereldreis onderneem je meestal om de mooie plekken van een land te zien. Wij gaan voor de 'hoe kom ik zo snel mogelijk in Peking en zie ik toch zoveel mogelijk van het land'-route. Misschien moet Garmin eens gaan nadenken over een culturele routeplanner voor de fiets met een snelste route-optie.

Mattijs

Op maandag 17 december konden we de routeplanner weer eens een uitdagende opdracht geven. We gingen naar Lisse. Waar ligt dat denkt de gemiddelde Randstedeling? Nou in Zuid-Holland, en eigelijk onder de Noord-Oostelijke rook van Schiphol, lekker makkelijk dus. Lisse, voor natuurliefhebbers ook wel bekend vanwege de Keukenhof en de prachtige bollenvelden. Voor ons is Lisse sinds kort bekend als de (tijdelijke) verblijfplaats van Mattijs Vinkesteijn. Mattijs is onze vriend. Onze vriend, omdat hij dezelfde afwijking heeft als wij. Hij fietst binnenkort ook naar China. Hij vertrekt 6 januari om nog een kleine detour langs Zuid-Europa te maken. In zijn eentje, wat bij ons toch respect afdwingt. Nu vinden wij elkaar nog heel aardig, waarschijnlijk slaan we elkaar onderweg de kop in, maar het maakt over het algemeen toch nog makkelijker ruzie met z'n tweeen en zo'n idyllisch plekje is toch net wat mooier met zijn tweeen. Mattijs doet het dus alleen. Gelukkig heeft hij groots uitgepakt qua fiets en uitrusting, die wij samen nog niet eens kunnen bekostigen, dus wat dat betreft heeft hij het goed geregeld. Mochten wij je vervelen, maar je wil meer over Mattijs lezen? Binnenkort is zijn website online.

Ik fiets voorop en Mayo zorgt voor het eten

Zo luidde de quote van Julie vorige maand. Logisch dat we dat principe maar eens moesten gaan uittesten. Julie, die na het beeindigen van haar roeicarriere, haar trainingsintensiteit verhoogde om de trainen voor onze fietstocht (O, ja en de PVP en de halve marathon natuurlijk..), was een lastige kluif. Een tocht over de Utrechtseheuvelrug, leuk zou je denken, maar met mijn matige fysieke gesteldheid van de laatste tijd.. de moed begon me een beetje in de schoenen te zakken. Je niet laten kennen is het motto, dus toen Juul voorstelde om naar Utrecht Centraal een stukje warm te fietsen, zei ik heldhaftig dat ik het zelf had kunnen verzinnen. Een uur en een kwartier later (32 km/h gemiddeld): Juuls hyper en springend en Mayo met tong hangend op de grond. Gelukkig en AH to Go aanwezig, waar ik weer bij kon komen om onverrichter zake weer terug naar Amsterdam te fietsen. Ik hoop maar dat de AH uitbreidingsplannen heeft richting Azie, zodat ik m'n taak van het verzorgen van eten onderweg serieus kan nemen, want anders kon het nog wel eens een pittige reis worden.