De Garmin Edge 705HR, wat een tof apparaat. Dit ding meet alles, maar dan ook werkelijk alles wat er op, aan of naast je fiets gebeurd. Bij het bekijken van de folder hebben we meteen een sponsorvoorstel gestuurd. Wat vooral handig is de routeplanner, ideaal voor ons dus. Veel mensen verklaren ons voor gek als we vertellen dan we toch liever met een kaart fietsen, een beetje nostalgie zo te zeggen. Orienteren aan de omgeving en dan al ruziemakend besluiten links te gaan in plaats van rechts. Een Karin, Coby of ander zwoel klinkende vrouw die je, terwijl je een berg met 60 km/u afsuist vertelt dat je over 400 meter links moet is toch een wat andere gewaarwording en dat idyllisch landschap waar je alleen de 'stilte' hoort, wordt ietwat ruw verstoord indien diezelfde vrouw vertelt dat je nu echt hier rechts moet. Waar hebben we in de middle of nowhere eigenlijk een routeplanner voor nodig? Bij het zoeken naar kaarten van de route Turkije-China kwamen opvallend weinig kaarten van Iran en Centraal-Azie boven. De dienstdoende winkelhulp vertelde dat de kaartenwinkel, naast die ene kaart van heel Centraal-Azie (schaal 1:2.000.000), zeg grof geschat vier keer Europa, nog wel wat gedetailleerdere kaarten had. Stafkaarten die door de luchtmacht worden gebruikt, echter zonder wegen. Bij het zien van mijn teleurgestelde blik, reageerde de winkelhulp: "Ach, je kan wel een kaart met een grotere schaal zoeken, maar meer wegen zijn er toch niet..". Zit je daar dus, in Turkmenistan, op een van de 10 wegen die het land heeft, blijk je dus vrij weinig aan je fietscomputer te hebben. Bij het horen van dit nieuws hebben we dus meteen de kaarten van Turkije, Iran en Centraal-Azie aangeschaft en zijn we zelf aan het plannen geslagen. Om een beetje op koers te blijven gebruik je een lange stok of roeiriem. Alle kaarten uitleggen, Mayo bij de eettafel in Istanbul en Juul aan de grens bij Iran voor de TV. Beetje voor beetje komen de namen van afgelegen dorpen voorbij op voor wat nu dragelijke dagafstanden lijken. Hoe verder we op de kaart komen, hoe onuitsprekelijker de namen worden. Bij iedere Lonely Planet die je openslaat vinden we toch weer iets leuks in elk gehucht en inmiddels lijkt het ondoenlijk om alles te zien in zo'n korte tijd. Een wereldreis onderneem je meestal om de mooie plekken van een land te zien. Wij gaan voor de 'hoe kom ik zo snel mogelijk in Peking en zie ik toch zoveel mogelijk van het land'-route. Misschien moet Garmin eens gaan nadenken over een culturele routeplanner voor de fiets met een snelste route-optie.