Die schijnen altijd het zwaarst te wegen en helaas komt dat op de een of andere manier ook vaak uit. Net als de spanning begint te stijgen over de al maar dichterbij komende vertrekdatum blijken er wat dingetjes niet helemaal ingecalculeerd. Mayo's fiets heeft vertraging opgelopen in de fabriek en het is nog maar de vraag of de fiets 22 maart klaar staat. Koga maakt overuren, Juul doet een schietgebedje en Mayo houdt haar vingers gekruist. Gelukkig mailde Hamid, onze vriend bij de Iraanse ambassade, dat ons Iraanse visum geregeld was. Een klein kinkje in de kabel kan nu alleen nog Wilders zijn. Nu Geert op het punt staat een ietwat controversiele film over moslims naar buiten te brengen hebben diverse moslimlanden aangekondigd hun beleid over het toelaten van westerlingen (laat staan Nederlanders) te verscherpen. Artsen zonder grenzen trekt inmiddels hulpverleners uit Pakistan terug en raadt medewerkers in moslimlanden aan om zich onopvallend te gedragen en alle uitingen die het Nederlanderschap onderstrepen te mijden. Het ministerie van Buitenlandse Zaken geeft dezelfde adviezen. Het is dus te hopen dat alle ophef over de film net zo opgeklopt is als de mogelijke inhoud van de film en anders: Geert misschien kan je je film later in het jaar uitbrengen? Het schijnt dat juli historisch gezien altijd hoge kijkcijfers geeft.
De laatste pijnprikkel is ons Hollands afscheidsfeestje wat zorgvuldig gepland was op de 20ste. Het feest moet plots verschoven worden naar een andere locatie. Geen nood, plekken voor het doen van een biertje zijn er vast genoeg te vinden in Amsterdam. Ideeen? Mail ons.
Positief nieuws: op de valreep zijn we bezig om via de vakantiefietser een deal te maken met Vaude, waarmee we het komende half jaar gelukkig voorzien zijn van degelijke spullen die ons warm en droog houden.
En dan de leuke dingen die je doet zo vlak voor het vertrek: vorige week werd er gegeten met de familie Verhoeven bij de familie Tabbers. In een prachtig huis aan de Oude Rijn had de moeder van Julie allerlei lekkernij op de tafel getoverd. De appeltaart bij het dessert ging volledig op, Julies taartenbakkentalent is duidelijk geerfd van moederszijde. Een goede gelegenheid om de achterblijvers van de ene kant te verenigen met de andere kant. En gelukkig een goede klik, de telefoonnummers en adressen zijn uitgewisseld om zo tijdens onze afwezigheid elkaar op de hoogte te kunnen houden. Het vuur werd de reizigers aan de schenen gelegd, maar inmiddels is de familie overtuigd dat we verantwoord bezig zijn. Ons rest nu niets meer dan de aftelklok in werking te stellen: nog 16 dagen en een aantal uren voor vertrek.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten