Na sneeuw komt zonneschijn

De dagen van sneeuw liggen achter ons, gelukkig. Inmiddels is de zon doorgebroken en hebben we een bruingebrande kop en streepjes op de bovenarmen. De billen beginnen inmiddels al ietwat te irriteren en de benen zijn nu toch bij iedere heuvel, wat erg snel vermoeid. Nadat we, een in onze ogen behoorlijke berg beklommen hadden, keken we op het kaartje met de route om te concluderen dat de enorme bergen waar we nu doorheen dachten te fietsen niet eens als reliefje op de wereldkaart te vinden waren. Ach, tegen de tijd dat we bij het mega gebergte aan de grens met China komen zijn we zo getraind dat we daar ook onze hand niet voor omdraaien.

En ja, het moest er een keer van komen: de eerste lekke band is een feit. Pech komt altijd wanneer je er niet op zit te wachten en zo ook deze keer. We zijn laat vertrokken en toch moet er ook aan het einde van deze dag een fatsoenlijk aantal kilometers op de klok staan (we kunnen jullie, lieve lezers toch ook niet teleur stellen). Zo kan je dan nog wel eens in een ietwat chagrijnige stemming eindigen. En net nu, nog zo'n 30 km voor de boeg, en beiden uitgehongerd stoppen we voor een tankstation. Hier in Duitsland is zondag, rustdag nog een heilig begrip en vind je naast een tankstation geen winkel geopend. Nadat de noodzakelijke boodschappen en bijbehorende plaspauze afgewerkt is constateren we dat Julies band lek is... Lekker met al die tassen. Een uur later is gelukkig alles gefikst. Alle ins en outs van de fiets beginnen we nu inmiddels door te krijgen. Kettingen worden al soepel gesmeerd, remmen bijgesteld en spatborden na een tripje door het bos wat bijgebogen. We voelen ons al bijna wereldfietser.