Back where we started

We found each other again. Mayo working in Breda at the moment, Julie living (and working?) in Amsterdam. Slowly getting back into the rythm of city life. Actually that goes unnoticed, before you know, you are back into your old life. Working, seeing friends and troubling your head with things that seem so unimportant while you are away.

The thing that is different from before we left, is the experiences we carry with us, no matter what. And hopefully there are new adventures waiting for us.

And then...

From Moscow the train dropped me in Kiev, Ukraine. the first time without the nessesity of a visa, and to be hounest, I was a bit anxious at the border...but they let me through! After one luxurious (thanks to Damian) but rainy day in Kiev , the train continued to Warsaw in Poland. Again I found myself being spoiled by the hospitality of Damian and his family. This time the sun brightened my last day abroad.

On tuesday I came back to Holland where a 3 day cycling trip through the flat,rainy and very organised Dutch coutryside brought me to Mayo. Seven months ago we left Amsterdam on our bike, now we are both back where we started (ok, Mayo is in Breda and Julie is back in Amsterdam, but we are both back in Holland...)


And now the end of my trip is here. The last few weeks of my travels without Mayo, I've been thinking a lot about our big cycling adventure and everything we encountered and experienced. I think it is one of the best things to do somewhere during your life, to see some of the world. Of course I am a lucky bastard that I had (and took) the opportunity to to do such a brilliant trip, but if I could,I would send everybody for at least a few days to a completely different culture. Just to experience how things can be,just to make us aware of our own world and space.

Travelling is addictive, and it only makes me want to see more of the world. Meet new cultures, talk with the people and have a glimpse of their lives. It is amazing to experience and I think that by cycling, you get to see most of it.

So in the future, I really hope that I find a way to go out on my bike again. For now we would like to thank everybody who supported us one way or antoher during our trip, not just our sponsors Vaude, Koga Miyata and the Vakantiefietser in Amsterdam, but specially our friends and family. We had so many good winds and cups of coffee which made our trip far more easy. It was great to notice how many people enjoyed our column on the NRC next site and our stories on our own site.
The columns we wrote for the NRC Next site will hopefully find a way to our weblog sooner or later, and eventually in a paper version, together with some of the best pictures of our trip. (interested? send us an email!: biketobeijing@gmail.com)

Home sweet home?

The Great Ride

So there I was, settled with my 3 coupe-partners, ready for our 4 days train ride to Mocsow. Stanislaw was only there for the first night, Olga untill later that day, but Rimma stayed with me during the whole trip. In spite of all the crazy transsiberian experiences you read and hear about, Rimma was not the one to make my trip. Out of her bags there came no sausages, dried fish, cookies and bottles of vodka. No, Rimma just sat there quietly, enjoying her tea and staring at me...

But, one door down, in the other wagon, there were Natalia and Ira, who did live the true transsiberian experience.. Dressed in their 'we-are-on-a-4-day-trainride' outfit (which means leopard skin tights and zebra striped shirt for the one and silk pyjama-like shirt for the other), this accopanied by colourful socks and slippers. Since my own roommate could note provide with my so hoped transsib. exp, they did.
the vodka was opened at noon during lunchtime (which is in Russia a bigger thing than dinner) and if you had too much of it the evening before, you got a shot in the morning, vodka cures everything.
.

While the landscapes passed by, the nights fell and the mornings came. On our 10 to 20 minutes stops old ladies from the villages supplied us with home made potatoes, buckets of berries and other Russian specialties to go with my instant noodle dishes Thousands of kilometers of forest, riversa and villages with wooden houses and rural life, brought us in the early morning to Moscow.

Moscow is different kind of Russia. But with the warmhearted hospitality from Wasili, I am enjoying the Russian city life for the moment, until my trip continues further West.

Far East

Irkutsk reminds me of the board game ‘Risk’ where it is one of the territories which you have to conquer to get Asia. On those Sundays when we played the game (my brother used to win this game a lot), it never occurred to me that I would ever come to this place, Far East in Russia. So for me, Irkutsk was never connected to beautiful (and apparently world known) lake Baikal, or cold Siberia or the transsiberian express, but to this board game called Risk. Even the mobile provider here in Irkustk is called Far East…just to remind me that I am still a long way from home.

After spending two days in town with my new made friend Sam from Taiwan, I went to Olkhon Island in Lake Baikal on Sunday (LB is the deepest and biggest fresh water lake in the world; I always love to visit the biggest, funniest, deepest, tallest, most remote, most impressive things in the world…). So there I was, at Olga’s guesthouse, together with Katrien, Fred and Klara, a family from Germany, and of course my bike, which is still with me.
I did a bit of cycling (did 90km’s on a day!) and wandered around on the island. In the wintertime the lake freezes completely that even trucks can ride on it. I think half of the people leave the island for the winter, so it was a bit deserted. But with a handful of tourist, a few cows and some locals, it made a good place to be for a few days; breathing in some fresh air and making another campfire just for the sake of it (which is definitely not as much fun when you’re sitting next to it on your own) and to prepare myself on a 4 day train ride to Moscow, and to say goodbye to the coutryside.

After 3 days of cycling and walking through beautiful nature, on the third day I found the garbage dump, just in between the trees, just behind the little village…ouch. I found out during our trip that garbage is one of the most difficult things to deal with. The further we got away from Western Europe, the more garbage we found on the way, just lying there. But I am not going to write an ideological thesis about the cause and effect this right now on my web log, we can discuss it later ;)


It seems kind of difficult to move ahead since I left Mongolia, is it because I am heading home? Initially I planned to come to Irkutsk at the first of October, but that turned out different since I had some problems leaving Ulan Bator. Then it took me another 2 days to get out of Irkutsk and to go to Olkhon. When I wanted to leave the island on Wednesday, the only bus which still worked was full. So I spend another day exploring, and took the bus a day later. A day later from the island, a day later in the train, a day later in Moscow…

But today is gonna be the big day, I am leaving for Moscow! I baked some cookies in the hostel to make new friends on the train, got a bottle of vodka and some noodles, so I should be all right. No I just have to pray that the rail attendant doesn’t get too angry about me taking my bike (it’s good to have a ‘friend’ with you, but a bike is not the easiest). By Monday night I will arrive in Moscow, spent some days there, and then continue to Poland, to see some ‘old’ friends which I found in the Gobi desert.

I am leaving the Far East, heading to the wonderful West.

in Rusland

Strange, it is only a simple fence that stands between Mongolia and Russia, but the first view I had of this new country seemed like a different world. All of a sudden there were no more Asian people; I am in Russia. When we arrived with the train it was minus 1 degrees, by now the temperature increased a bit, but the winter is definetely on its way.

I still feel the urge to go back to Mongolia to join the Polish guys again who are still in the desert. Specially when I realized that I am actually on my way back to Europe, and being in a city with Russian people makes me realizes it even more...

Whe will my trip ends? What to do...

Dusty desert

Wow,Mongolia is amazing. The last two weeks I have been astonished by the beautiful landscapes that came by. With a big Russian Gaz 66 we rode from Ulan Bator (UB) to Bugat, in the far east of Mongolia. As a bunch of fishes we were stuck in the back of the truck with 12 people, together with all the gear for the landyachts, food and our own backpacks. There is one road in Mongolia with has asphalt, and after 50 km outside of UB, the road continues in a dirt track. You can imagine us bumping and jumping inside the truck, trying to hold on to the stove, a cupboard or just anybody.

At night we tumbled out of the truck, and rolled out our sleeping bags on the vast Mongolian plain, dreaming under the millions of stars above us (did you know that in Mongolia you can see the star covered sky the best?). The road was long, but beautiful. In the 3rd night we were stopped by the police at night. There had been a robbery in a bank in UB and 12 people stuck into a big old russian truck coming fom UB was definitely suspect.

Unfortunetely, Nick and my passport were still in UB, because of visa procedures. The Mongolian police here in the outskirts of Bayar Hongor were glad they could finally had 'a case to solve', and our missing passports were all of a sudden a big problem. They decided we had to come back the next day, which we did. We visited the highest officer in town, according to Esee (our Mongolian guide) an officer of the secret police, and filled in some form in which we honestly declared who we were and which languages we spoke (Polish; beginner).

In the mean time the rest of the crew were having breakfast at a Mongolian family in town. After another 4 hours of sunbathing, drinking vodka and doing some laundry in the river, we set off again.

On the fourth day we were finally ready to get the landyachts together. We were at a beautiful plain so the circumstances were great for sailing. but did didn't last very long. the Gobi deser offers a lot of different grounds, but not all are suited for landyachting...bumping over ditches and puching each other because the wind is nowhere to be seen or just not strong enough to push a 100kg's yacht. Even my bike was used. Especially Esse and Bayra, the 2 mongolians, loved cycling. Esse even askes me if he could buy mine (sorry!).


It is amazing to ride trough these big plains of nothingness with the mountains in the distance and the blue sky above, waking up in the morning with a herd of camels staring at you. the country offers so much diversity. From big fields of gravel, into plains with bushes and big ditches. Riding along mountainranges and over sand. camping next to sand dunes or with a family in their ger.

After 15 days on the road, we had to find a way back to Ub because of flights, visa's and other tours. So Nick, Yoel, Esse, Tomek, my bike and me got in a little van which took us over a mountainrange to get to the nearest town where we got 16 hours later. From there we joined a little van which seemed to be full, but apparentely, there was room for 5 more people. With 20 people stuck inside a little van it was a interesting ride for about 30 hours. never knew I could actually fold my hips and keep my legs up for that long.

My short stay wit the expedition was an amazing ride which I will never forget, thanks Ania, Swiatek, Irek, Xenia, Piotr, Tomek, Andrzej, Esse, Bayra, Nick, Yoel, Pawle and Kasha for your brilliant company.

So, now back in UB, on y way to Irkutsk, and how knows what after that

Sailing across the Gobi desert

My days in UB seem to be over, although you're never sure. Tomorrow I will (hopefully) be on my way to the west of the Gobi desert...together with 7 Polish people, one Canadian, one English guy and two Mongolian guys. I will take part in the 'Gobi 2008 expedition' an expedition in memory of Wojciecha Skarżyńskiego, who did a same trip 30 years ago.(http://mongolia.info.pl/content/view/147/67/)
We will leave Ulan Bator to go west where the sailing will start. at the end of September I will leave the crew to come back to UB while they will continue along the Gobi.

This weekend we did a small trip to Hutai national park. This park is famous for its Przewalski horses. It is amazing to walk and ride through a big steppe, surrounded by mountains and to see these horses walking in groups, curiously looking at you, or chasing you away. We also encountered a big herde of regular horses with their herdsman and a big group of camels. Beautiful scenery.


I am glad to leave the city, It is very strange to stay in one place for such a long time, after spending so much time on my bike. To be honest, I do miss my bike, and I do regret sending a lot of stuff back home. It is so much better to just hop on your bike whenever you feel like and to actually go somewhere instead of waiting here in UB for a transport to arrive, for a truck to be fixed, for our expedition to be ready. Hmmm, maybe I got too much used to decide myself when, where and how to go somewhere instead of depending on others.


But things happen for a reason, (yep, I got philosophical), so I am sure everything will turn out just to be the most amazing, fantastic thrill seeking experience I have ever had. And I do enjoy my time here. Hopefully I will be able to do some cycling later on, maybe in the Gobi (if I can take my bike) or in Russia or Europe, on my way back home...

Mom, I am on my way...

stuck in UB

Our cycling trip is over, we are both on our way back to Holland. Marjolein is doing a tour through Mongolia at the moment together with Astrid and some other travellers . I am still hanging around the capital city, Ulan Bator, waiting for my trip to start, somewhere next week (see:http://mongolia.info.pl/content/view/147/67/). Untill then, I just wander around this strange town.

The city consist of mostly old Russian apartment buildings, surrounded by fields full of 'gers' (the Mongolian version of the yurt), and little shacks with brightly colored rooftops. In between this strange combination of buildings there is a very modern looking construction rising up. Are the nomadic Mongols settling down? The city has a strange atmosphere, there is something about it which intrigues me. Maybe it is the fact that it is a city made by nomadic people, maybe it is the fact that it is a city in which the people who seem to travel the most, are the foreigners. I haven't seen any city in the last few months where there is such a big variety of European food. Berlin Burger, Chez Bernard and even cafe Amsterdam make you feel at home with their bockwurst, croissants, and koffie verkeerd.

The children of the street try to find a way to earn some money and find some shelter, the foreigners try to book a tour and get away as quick as possible, because their train to Russia or China is waiting.

I will just wait a bit longer until my trip starts, and meanwhile, watch the city and its people go by.
I didn't book a train ticket yet...

GOUD voor de lichte dames 2x
ZILVER voor de dames 8+



lieve dames, we hadden ons niet beter kunnen wensen. Bedankt voor die prachtige dag.

Finish!

Nearly there!

Just 200 kilometers away from our final goal, the rowing course in Mapo. A few hills and a visit to the great wall are the only things that are keeping us from cycling straight towards the end. We fully enjoy our last days of cycling, camping and meeting people along the way, even if the rain is pouring down on us. Beijing is getting close, the roads are getting better and the police is everywhere.

We enjoy the beautiful scenery that the hills west of Beijing offer us. Holy buddhist mountains with thousands of temples, and bits and pieces of the great wall in the distant which linger on the top of the mountain range (who came up with the idea to make this thing?).

The Olympics are in full progress. Everytime we stop for a break, we try to find a place with a good television. Unfortunately, they only show the Chinese teams, so we have to be lucky they compete against a Dutch crew. But with the Chinese doing so brilliant at their 'own' Olympics, at least the people here are smiling (sometimes). And we keep on smiling too, the dutch rowing is doing great (already two boats in the semi finals (LW2x and M4) , and 3 more (W8, M8 and LM4) to go) so our route is still towards Mapo, to Shunyi lake.

After one week of spending time on Chinese grounds, we finally feel a bit like we entered the Chinese culture. nervous we awaited the bordercrossing; our final country, our final month, our final goal. It felt a bit strange, after four months of cycling, we have only like 3 weeks cycling left. China is big, the Olympics important (for China but also for us) and the visa is short. We have 30 days to get from west to east, and to be hounest, we are not going to make that just on the bike.

Three days in Kashgar will give us some time to come to terms of leaving Central Asia and slowly change our Kyrgis speech for the Chinese. Xinjiang is a part of China where you wander around the streets asking yourself where the Chinese culture exists. It has a strong history with the Uygur people, and today that connection still exist. We felt like we were still in Central Asia and we loved it. The city has a brilljant atmosphere where the people live on the streets during day and night. The big streets are covered with Chinese commercials, the small alleys of the old town rustle with Uygur life and Arabic influences. Two worlds so far from each other and still so close.


After Kashgar we will definitely leave our beloved Central Asia culture and dive into the real China. Three days in the train will bring us a few thousands of kilometers to the east where big Chinese cities (starting with Xi'an) await us and our final weeks begin.

As long as you believe...

There are a lot of things during our trip of which we were more than surprised, in a positive way. We were always sort of sure that we would get to Beijing, but while our trip got on, the way we were going to get there became harder and harder, as if somebody made it a challenge for us to see how long we would go on.
We are on this trip because we want to see our friends compete at the rowing finals during the Olympics in Beijing. With all the hassle obtaining a Chinese visa's everywhere around the world, the purpose of our trip became a bigger and bigger issue; how were we to get to China?

We changed our routes more than once. Backup plans were made and plan A made way for plan B which after a day or 2 changed to plan C. Just one week ago were on our way to Almaty in Kazachstan to catch a train to Beijing from there, when Angelina and Stefano (our French/Swiss cycling friends: sionroulait.blogs.marieclaire.fr) told us about the visum opportunities in Tashkent. We took our changes and went to the embassy...and look at this foto!



By the time you read this, we are on our way to the Chinese border, on the bike, to enjoy a bit of cycling in this massive country, but more important, to see our friends compete at the Olympics...

Everything is possible, you just have to believe in it...

where to next?

While we wait for our visa's, and keep changing our travelling plans towards the Chinese border,we will try to keep you updated...
Who said this was a holiday?

Inshallah!

Turkmenistan

In Mashhad we experienced the Islam religion by visiting the Holy Shrine of Imam Reza, a pelgrim place for the Sjiite muslims. Beautiful buildings and a serene atmosphere. After Mashhad, cycling again: the last kilometers of Iranian landscape are lying before us. Desert this time and we can tell you sweating is our main activity instead of cycling these days.




On our way to the border to leave this beautiful country behind us. We met so many nice people that we're quite sad to leave Iran for the unsecurity of Turkmenistan and the other Stans. But who knows: it might even be better!

Centraal Azie

Tomorrow we are on the road towards a new border, Turkmenistan. We don't know what to expect, but we are very exciting about throwing our scarf off and to drink a beer! In the meantime, we don't know how the internet is gonna be...so don't worry, we are still here but just a bit more silent...(but just on the internet)

Iranian website

Do you understand???
zie: http://e-astara.com/index.aspx?siteid=81&pageid=192&newsview=249

leaving las Teheran...

We just took our last dive in the pool at the 11th floor looking over Teheran...tomorrow we are gonne move on. Sounds strange, but even though we have the greatest place to stay here in Teheran, our bikes are waiting for us downstairs in the garage...and to be hounest, we sort of want to go as well: our legs are itching and our minds go nuts.


so on towards the east! Turmenbashi junior be aware! two dutchies on their way. (ok, we still have to get our visa in mashad...but still) We hope to keep up with you on the road...from now on, we don't know where we are going to be...but you know us, we come up with a good story, just for you!

stay in touch through NRC Next! (www.nrcnext.nl/projecten/fietsenpeking)

Iran

There we are, all dressed up. Scarfs on our head and shirt that covers our bum. It is definitely a different country, Iran. After 4 brilliant days in Dogubayazit in Turkey, we left this country on the 15th of may. People stare at us and there are definitely more traffic accidents because of our appearance on the road. Amazing how they drive here...as long as they keep away from us! (or we just fly into the gutter)



But we keep on smiling, and we are definitely enjoying ourselves (still), you now us! On our way to the coast (because coastal routes just rule) and to our French friends, moustache and coconut! We didn't tell them jet that we are really glad to meet them, but you know, traveling in Iran is just better in the company of your husbands...we hope.

Just before the border

A lot can happen in just a few days. We left our South African friends at the black sea coast unfortunately, but hopefully we will meet up again later this trip. We left the coast at Trabzon to go south towards Erzurum. We can say, we are in a completely different Turkey now! İt started with the snow at the mountains in Bayburt. We were quite surprised, but our experiences with cycling through snow made us continue our trip down the hill (see for a more detailed story :http://www.nrcnext.nl/projecten/fietsenpeking)

After warming our hands again in the town Açkale, we camped at a picknick place where two firemen were on watch. They gave us some food and tea and made sure we were save in our litttle tent.

The next day we cycled to Erzurum, not far from there. Julie's bankpasses, which were still in İstanbul, were delivered there by express mail, so we had to stay in a hotel overnight (what a bummer). On Thursday we got on our bikes again but just before leaving the town, Julie saw this strange looking vehicle with two French guys in it... on there way to İran! (www.raidpariscalcutta.org). So we cycled together for 2 days which was good fun besides the weather (on our way to Ağri we had a big thunder/rain/snow/wind storm). But besides our little campfires we could warm up again... who would think that we had to get out our winter gear here in Turkey!


They were even more interesting than us with there bicycle car, so we could just stand back and watch them handling all the Turkish people gathering around... Jippie!!

İn Agri we had to leave our cycling friends (again), they had to go back to Erzurum for some package... we wanted to continue to Doğubayazit to go to İran! But who knows, maybe we can catch up again, because we are definitely not yet in İran!

In Doğubayazit we met Burhan, a mountain guide at Mount Ararat. He is one of the kindest persons we have met! We helped him a bit with some English/Spanish emails, and he took us out for dinner, showed us around in Doğubayazit and took us to Ismak Paşa Palace. Tonight we are going to some Kurdish party and tomorrow... we might even go up with him on the mountain! At least to 3200m, depending on the weather, maybe even a bit further. So well, we'll be stuck here for some time, but: we don't mind at all!

So we will let you know when we finally arrive in İran...all dressed up!

bij afwezigheid van onze redacteur van de NRC...

De familie Korkmaz

Onze tent neerzetten, matjes uitrollen en slapen was het enige wat we na een enorm zware dag nog wilden en toen belden we aan bij de familie Korkmaz. Ali, de oudste zoon en beheerder van het familierestaurant aan de weg waar we toevallig langs fietsten, vraagt ons binnen voor de thee. Al gauw hebben we voor elkaar dat we de tent op het lager gelegen terras aan de zijkant van het restaurant mogen opzetten.

We staan op het punt om in de slaapzak te kruipen als we worden geroepen. Ali, staat voor de tent met een grote, bontgekleurde deken: we zouden het in zo'n tent maar koud hebben. Op het bovengelegen plaatsje bij het restaurant staat de moeder van Ali, Güllü, toe te kijken. Na een paar tellen heeft ze genoeg gezien en spoort ons aan uit de tent te komen en mee te lopen naar de schuur verderop. Het gaat vannacht regenen en in een tent zouden we maar nat worden. Al onze pogingen om uit te leggen dat we heel warme slaapzakken bij ons hebben en dat zo'n Vaude-tent waterdicht is mogen niet baten: we moeten verkassen.

In de tussentijd is Ali's broer Necati aangekomen met de vijf kinderen die de familie rijk is. We maken kennis en worden door oma Güllü meegesleept naar het familiehuis wat achter de hazelnootplantage bij het restaurant verscholen ligt. Uitgebreid zien we de moestuin waar de familie haar eigen groente verbouwd.

Na de rondleiding worden we gevraagd de avond bij de familie in het huis door te brengen en de tent in te pakken. "Nee" zeggen is geen optie en omdt we geraakt zijn door de vriendelijkheid en de liefde van binnen deze familie lopen we met zijn allen terug naar de weg om onze tent in te pakken.

Iedereen helpt mee en nadat we bij de voordeur onze schoenen uitgetrokken en onze spullen gestald hebben, betreden we het huis. Overal liggen vrolijk gekleurde tapijten en in de woonkamer is het bloedheet door de kolenkachel.

De vrouwen van Ali en Necati schenken thee en we proberen met de woordenlijst uit de Lonely Planet van Turkije een converstatie te beginnen. De meegebrachte foto's van familie en vrienden vinden gretig aftrek en de gehele familiegeschiedenis moet uit de doeken worden gedaan.

Na een tijdje wordt een tafeltje naar onze bank gerold en krijgen we een bord met aardappelen in saus, een bord rijst en een bord Turkse ravioli voorgeschoteld. Even later verschijnt nog een gezamenlijke schaal brood en een bord salade. Necati vergezeld ons terwijl verder iedereen naar de keuken verdwijnt. In de Lonely Planet hebben we gelezen dat het onfatsoenlijk is om in Turkije je bord niet leeg te eten en een uitdaging wach ons. Het eten is verukkelijk en na zo'n dag afzien krijgen we ( met toch ietwat moeite) alle borden en zelfs het later verschijnende toetje op.

De thee wordt geserveerd en om 0:55 vraagt oma of we niet willen slapen. We knikken instemmend en worden naar een slaapkamer geleidt. Het blijkt dat Necati en zijn vrouw de slaapkamer voor de bank verruild hebben om ons te kunnen laten slapen. Ons tegenstribbelen wordt niet geaccpeteerd en we worden gevraagd of we willen douchen. We proberen duidelijk te maken dat dat niet nodig is om de vrouwen (de mannen zijn inmiddels afgetaaid en de kinderen liggen al lang te slapen) niet nog meer werk te verschaffen. De vrouw van Necati laat ons de douche toch zien en maant ons om ons uit te kleden. We weten inmiddels dat meegaan de beste optie is en een moment later worden we vakkundig onder de douche schoongeboend. Oma heeft in de woonkmaer de pyjama's bij de kachel klaargelegd en nadat ons haar gekamd is liggen we dan eindelijk in bed te genieten van onze eerste echte Turkse avond.

We lopen samen de avond opnieuw langs en vragen ons af of het echt gebeurd is. Wat kan gastvrıjheid soms overdonderd indrukwekkend zijn.

on the road again

İt was great in İstanbul!
We both had family and friends around from Holland, and we didn't touch our bies for 5 days. Luckily they were still there on monday morning!
Toos, Kees, Judith, Astrid, Mette, Gea,Peper,Laura and Jip: thanks a billion for coming all the way to İstanbul. İt was great having you there with us.
On monday we started our little trip again. İt seems like a little trip now, because on Tuesdaynight in Ağva we met 3 other cyclists. Ernest and Leanne from South Afrıca (ernestonbike.blogspot.com), and Ester from Scotland. Ernest and Leanne are already on theır way for more than a year, Ester ıs just here ın Turkey to join them for a week. We decided to join them as wel, just for a few days. İt is nice to camp with a few more people, altough it doesnit make the Tukisch people (actually,guys) not less curious. But who wouldn't be when you see a tent site with 5 bikes and 4 tents?
We don't make as much Kilometers as we dıd before, but at least we are enjoyıng ourselves.
Tomorrow we are planning on leavıng the lot and doing at least a 100 km's after these days of relaxing.

We're Back!

Sorry, it took a while but we notice that it is quite hard to keep up with the site if you also write for the NRC next. We decided to write in English so the people we met on our way can read some things as well.
We have experienced quite a lot past week. The Balkan was really interesting. We met very nice people on our way who helped us with a lovely dinner (thanks Branimir) or a place to stay (Maria in Belgrade and Aqualand, who offered us a campsite in exchange for a sauna visit). The coutries we visited, from Hungary through Croatia, Serbia, Rumania and Bulgaria were more than just interesting. Along torn up buildings and minefields left from the war, was the spring making its way. Sheperds with their herds, beautiful cities and lovely fields. The further we came, the more garbage is lying in the fields, which made it sometimes less nice to travel through. It is strange to notice how a simple border, which sometimes is no more than just crossing the river Donau, can make so much difference in the experience of a country.
At the moment we are in Istanbul, having a few days rest, meeting some family and getting our Iranian Visa. From now on it is gonna get warmer and we think a bit tuffer. Not only because of the mountains we are gonne 'meet', but also because of the even more unfamiliar cultures we are gonna experience.
We will try to keep up, but do look on the nrc site:
www.nrcnext.nl/fietsenpeking

en zo sta je in de NRC next

maar daarvoor mag je die zelf kopen in de winkel... (van maandag 7 april)

Na sneeuw komt zonneschijn

De dagen van sneeuw liggen achter ons, gelukkig. Inmiddels is de zon doorgebroken en hebben we een bruingebrande kop en streepjes op de bovenarmen. De billen beginnen inmiddels al ietwat te irriteren en de benen zijn nu toch bij iedere heuvel, wat erg snel vermoeid. Nadat we, een in onze ogen behoorlijke berg beklommen hadden, keken we op het kaartje met de route om te concluderen dat de enorme bergen waar we nu doorheen dachten te fietsen niet eens als reliefje op de wereldkaart te vinden waren. Ach, tegen de tijd dat we bij het mega gebergte aan de grens met China komen zijn we zo getraind dat we daar ook onze hand niet voor omdraaien.

En ja, het moest er een keer van komen: de eerste lekke band is een feit. Pech komt altijd wanneer je er niet op zit te wachten en zo ook deze keer. We zijn laat vertrokken en toch moet er ook aan het einde van deze dag een fatsoenlijk aantal kilometers op de klok staan (we kunnen jullie, lieve lezers toch ook niet teleur stellen). Zo kan je dan nog wel eens in een ietwat chagrijnige stemming eindigen. En net nu, nog zo'n 30 km voor de boeg, en beiden uitgehongerd stoppen we voor een tankstation. Hier in Duitsland is zondag, rustdag nog een heilig begrip en vind je naast een tankstation geen winkel geopend. Nadat de noodzakelijke boodschappen en bijbehorende plaspauze afgewerkt is constateren we dat Julies band lek is... Lekker met al die tassen. Een uur later is gelukkig alles gefikst. Alle ins en outs van de fiets beginnen we nu inmiddels door te krijgen. Kettingen worden al soepel gesmeerd, remmen bijgesteld en spatborden na een tripje door het bos wat bijgebogen. We voelen ons al bijna wereldfietser.

En zo sta je in de lokale Duitse krant

http://www.ruhrnachrichten.de/lokales/ollo/art1051,217601

Lige ud!

Motto van deze reis dus, alsmaar rechtdoor. En we nemen dat graag letterlijk, in elk dorp of stad gaan we gewoon rechtdoor, dan komen we er vanzelf wel weer uit. Pas 3 dagen onderweg en nu al het idee dat we bizar veel hebben meegemaakt. Hoeveel kan er nog gebeuren?
Als eerste Peter en Nicolette, de gastvriendelijkheid zelve! Biertjes, eten, eigen kamer en paasontbijt met mascotte! Nogmaals super bedankt! Wat een briljant begin van onze reis (ok, het afscheid op de berlage brug mogen we natuurlijk ook niet vergeten, maar dat spreekt voor zich)

Interview voor de plaatselijke krant in Olfen, afslaan van aanbod van WRD om ons te volgen (tot aan de grens!), extreme vriendelijkheid van campingbeheerder die ons een hut, eten en koffie verkeerd aanbied (het vroor buiten en we zagen er schijnbaar hongerig en moe uit) in Lippstadt. Het weer verandert van heel veel zon tot hier en daar een regen of sneeuwbui. Gelukkig is de wind ons tot nu toe goed gezindt. (hulde aan de donaties)


Vandaag heel veel sneeuw, (gelukkig waren we nog niet op wintersport geweest!) zoveel dat we lopend naar boven moesten ploegen. Ach, de fiets is in totaal slechts zo´n 50 kg. Nu op zoek naar een cafe, een (gratis?) slaapplek en voedsel...
hehe

ps, kijk fotoalbum!
ps 2, brugvullers van zaterdag: DANK!

Media-geil?

Ja hoor, het begint nu echt te komen. Nog 5 nachtjes in ons eigen bed, en dan de fiets op. Het voorpret-feest is echter nu al begonnen!
Het fietsmagazine BIKE and Trekking (www.bikeandtrekking.nl) heeft ons in hun eerste nummer van dit jaar reeds geintroduceerd aan haar lezers, uiteraard met de bijpassende foto en het vermelden van onze sponsoren Koga Miyata (fiets) en Vaude (outfit en assecoires).
En sinds vandaag doet ook NRC next verslag van onze avonturen! zie www.nrcnext.nl/nexten/fietsenpeking/
Uiteraard blijven we ook op onze eigen blog schrijven, voor alle roddels en whereabouts die minder geschikt zijn voor het grote publiek van de NRCnext en het leukste fietsblad van Nederland, Bike and Trekking.
Je zult dan ook wle begrijpen dat we tijd en plaats van vertrek geheim houden, in verband met de verwachte media drukte. Wie vind dat hij/zij recht heeft op een afscheidszoen, kan ons proberen te bereiken via de mail (biketobeijing@gmail.com)...

De laatste loodjes..

Die schijnen altijd het zwaarst te wegen en helaas komt dat op de een of andere manier ook vaak uit. Net als de spanning begint te stijgen over de al maar dichterbij komende vertrekdatum blijken er wat dingetjes niet helemaal ingecalculeerd. Mayo's fiets heeft vertraging opgelopen in de fabriek en het is nog maar de vraag of de fiets 22 maart klaar staat. Koga maakt overuren, Juul doet een schietgebedje en Mayo houdt haar vingers gekruist. Gelukkig mailde Hamid, onze vriend bij de Iraanse ambassade, dat ons Iraanse visum geregeld was. Een klein kinkje in de kabel kan nu alleen nog Wilders zijn. Nu Geert op het punt staat een ietwat controversiele film over moslims naar buiten te brengen hebben diverse moslimlanden aangekondigd hun beleid over het toelaten van westerlingen (laat staan Nederlanders) te verscherpen. Artsen zonder grenzen trekt inmiddels hulpverleners uit Pakistan terug en raadt medewerkers in moslimlanden aan om zich onopvallend te gedragen en alle uitingen die het Nederlanderschap onderstrepen te mijden. Het ministerie van Buitenlandse Zaken geeft dezelfde adviezen. Het is dus te hopen dat alle ophef over de film net zo opgeklopt is als de mogelijke inhoud van de film en anders: Geert misschien kan je je film later in het jaar uitbrengen? Het schijnt dat juli historisch gezien altijd hoge kijkcijfers geeft.
De laatste pijnprikkel is ons Hollands afscheidsfeestje wat zorgvuldig gepland was op de 20ste. Het feest moet plots verschoven worden naar een andere locatie. Geen nood, plekken voor het doen van een biertje zijn er vast genoeg te vinden in Amsterdam. Ideeen? Mail ons.
Positief nieuws: op de valreep zijn we bezig om via de vakantiefietser een deal te maken met Vaude, waarmee we het komende half jaar gelukkig voorzien zijn van degelijke spullen die ons warm en droog houden.

En dan de leuke dingen die je doet zo vlak voor het vertrek: vorige week werd er gegeten met de familie Verhoeven bij de familie Tabbers. In een prachtig huis aan de Oude Rijn had de moeder van Julie allerlei lekkernij op de tafel getoverd. De appeltaart bij het dessert ging volledig op, Julies taartenbakkentalent is duidelijk geerfd van moederszijde. Een goede gelegenheid om de achterblijvers van de ene kant te verenigen met de andere kant. En gelukkig een goede klik, de telefoonnummers en adressen zijn uitgewisseld om zo tijdens onze afwezigheid elkaar op de hoogte te kunnen houden. Het vuur werd de reizigers aan de schenen gelegd, maar inmiddels is de familie overtuigd dat we verantwoord bezig zijn. Ons rest nu niets meer dan de aftelklok in werking te stellen: nog 16 dagen en een aantal uren voor vertrek.

Wanneer gaan we nou?

Nog steeds vragen mensen ons of we nu echt gaan. Maar met diverse virussen in ons lijf gespoten, contracten met krant (NRC Next) en fietsblad (Bike and Trekking) bijna in ons bezit, een deal met Koga Miyata (wisten jullie trouwens dat dit een oer-Hollands fietsmerk is?) en de oplopende stress en paklijsten, is er wat ons betreft geen weg meer terug. 22 maart dus, niet omdat dan ons vliegtuig om 8.40 am vertrekt vanaf schiphol, maar gewoon omdat ons dat een mooie dag lijkt om weg te fietsen vanuit ergens in Amsterdam.

Tot die tijd is er in ieder geval nog een hoop te doen. Zo moet Marjolein haar enorme stapel met boeken over de gehele route nog doorspitten en probeert Julie haar carriere in de filmwereld nog snel even veilig te stellen voor vertrek. Eind februari gaat onze grote fietsvriend Eric Schuijt van de vakantiefietser ons tot in de details uitleggen hoe we onderweg onze fiets binnestebuiten kunnen keren wanneer net dat ene moertje in die Rohloff naaf iets moet worden aangedraaid.

Maar met de hulp van al onze nieuwe vrienden (Hamid van de Iranian Embassy, Janne van de groningen studenten televisie, David van Stantours, Eric de vakantiefietser, Remmelt de redacteur, Frank de Koga-man enz, enz) en de sjoplijst in ons bezit, is er niks meer wat ons nog tegenhoud...

De Garmin Edge 705HR, wat een tof apparaat. Dit ding meet alles, maar dan ook werkelijk alles wat er op, aan of naast je fiets gebeurd. Bij het bekijken van de folder hebben we meteen een sponsorvoorstel gestuurd. Wat vooral handig is de routeplanner, ideaal voor ons dus. Veel mensen verklaren ons voor gek als we vertellen dan we toch liever met een kaart fietsen, een beetje nostalgie zo te zeggen. Orienteren aan de omgeving en dan al ruziemakend besluiten links te gaan in plaats van rechts. Een Karin, Coby of ander zwoel klinkende vrouw die je, terwijl je een berg met 60 km/u afsuist vertelt dat je over 400 meter links moet is toch een wat andere gewaarwording en dat idyllisch landschap waar je alleen de 'stilte' hoort, wordt ietwat ruw verstoord indien diezelfde vrouw vertelt dat je nu echt hier rechts moet. Waar hebben we in de middle of nowhere eigenlijk een routeplanner voor nodig? Bij het zoeken naar kaarten van de route Turkije-China kwamen opvallend weinig kaarten van Iran en Centraal-Azie boven. De dienstdoende winkelhulp vertelde dat de kaartenwinkel, naast die ene kaart van heel Centraal-Azie (schaal 1:2.000.000), zeg grof geschat vier keer Europa, nog wel wat gedetailleerdere kaarten had. Stafkaarten die door de luchtmacht worden gebruikt, echter zonder wegen. Bij het zien van mijn teleurgestelde blik, reageerde de winkelhulp: "Ach, je kan wel een kaart met een grotere schaal zoeken, maar meer wegen zijn er toch niet..". Zit je daar dus, in Turkmenistan, op een van de 10 wegen die het land heeft, blijk je dus vrij weinig aan je fietscomputer te hebben. Bij het horen van dit nieuws hebben we dus meteen de kaarten van Turkije, Iran en Centraal-Azie aangeschaft en zijn we zelf aan het plannen geslagen. Om een beetje op koers te blijven gebruik je een lange stok of roeiriem. Alle kaarten uitleggen, Mayo bij de eettafel in Istanbul en Juul aan de grens bij Iran voor de TV. Beetje voor beetje komen de namen van afgelegen dorpen voorbij op voor wat nu dragelijke dagafstanden lijken. Hoe verder we op de kaart komen, hoe onuitsprekelijker de namen worden. Bij iedere Lonely Planet die je openslaat vinden we toch weer iets leuks in elk gehucht en inmiddels lijkt het ondoenlijk om alles te zien in zo'n korte tijd. Een wereldreis onderneem je meestal om de mooie plekken van een land te zien. Wij gaan voor de 'hoe kom ik zo snel mogelijk in Peking en zie ik toch zoveel mogelijk van het land'-route. Misschien moet Garmin eens gaan nadenken over een culturele routeplanner voor de fiets met een snelste route-optie.

Mattijs

Op maandag 17 december konden we de routeplanner weer eens een uitdagende opdracht geven. We gingen naar Lisse. Waar ligt dat denkt de gemiddelde Randstedeling? Nou in Zuid-Holland, en eigelijk onder de Noord-Oostelijke rook van Schiphol, lekker makkelijk dus. Lisse, voor natuurliefhebbers ook wel bekend vanwege de Keukenhof en de prachtige bollenvelden. Voor ons is Lisse sinds kort bekend als de (tijdelijke) verblijfplaats van Mattijs Vinkesteijn. Mattijs is onze vriend. Onze vriend, omdat hij dezelfde afwijking heeft als wij. Hij fietst binnenkort ook naar China. Hij vertrekt 6 januari om nog een kleine detour langs Zuid-Europa te maken. In zijn eentje, wat bij ons toch respect afdwingt. Nu vinden wij elkaar nog heel aardig, waarschijnlijk slaan we elkaar onderweg de kop in, maar het maakt over het algemeen toch nog makkelijker ruzie met z'n tweeen en zo'n idyllisch plekje is toch net wat mooier met zijn tweeen. Mattijs doet het dus alleen. Gelukkig heeft hij groots uitgepakt qua fiets en uitrusting, die wij samen nog niet eens kunnen bekostigen, dus wat dat betreft heeft hij het goed geregeld. Mochten wij je vervelen, maar je wil meer over Mattijs lezen? Binnenkort is zijn website online.

Ik fiets voorop en Mayo zorgt voor het eten

Zo luidde de quote van Julie vorige maand. Logisch dat we dat principe maar eens moesten gaan uittesten. Julie, die na het beeindigen van haar roeicarriere, haar trainingsintensiteit verhoogde om de trainen voor onze fietstocht (O, ja en de PVP en de halve marathon natuurlijk..), was een lastige kluif. Een tocht over de Utrechtseheuvelrug, leuk zou je denken, maar met mijn matige fysieke gesteldheid van de laatste tijd.. de moed begon me een beetje in de schoenen te zakken. Je niet laten kennen is het motto, dus toen Juul voorstelde om naar Utrecht Centraal een stukje warm te fietsen, zei ik heldhaftig dat ik het zelf had kunnen verzinnen. Een uur en een kwartier later (32 km/h gemiddeld): Juuls hyper en springend en Mayo met tong hangend op de grond. Gelukkig en AH to Go aanwezig, waar ik weer bij kon komen om onverrichter zake weer terug naar Amsterdam te fietsen. Ik hoop maar dat de AH uitbreidingsplannen heeft richting Azie, zodat ik m'n taak van het verzorgen van eten onderweg serieus kan nemen, want anders kon het nog wel eens een pittige reis worden.